Przecież Ty już wyrosłeś z Przystanku Jezus, byłeś tam kilka razy i teraz czas oddać pole innym. Trzeba wiedzieć, kiedy zejść z barykady – takie słowa dudniły w mojej głowie, kiedy pakowałem się na kolejny weekend, który miałem spędzić na polu Woodstocku, aby ewangelizować. Nie było mnie tam sześć lat, a wydawało mi się to wiecznością. Wewnętrzne pragnienie serce podpowiadało, że jako sługa nieużyteczny mam iść i głosić i zaświadczyć o Chrystusie w tym miejscu, w którym najbardziej go potrzeba. A tutaj pojawiało się tyle przeszkód. Znowu te namioty, warunki polowe, robactwo, chłód – zacząłem wymieniać sobie z niezadowoleniem pod nosem wszelkie przeszkody, aż nagle przyszło opamiętanie. To nie wycieczka, a posługa. To nie wakacje, a praca. Masz nieść Dobrą Nowinę, a nie emanować żalem i z wyrazem twarzy cierpiętnika i męczennika pokazać wszystkim dookoła, jak Ci ciężko i jaką to ofiarę musisz w imię ewangelizacji ponieść. Przyszło opamiętanie i przekonanie  w sercu, że nie ma lepszego planu dla mnie na ten weekend niż posługa na polu woodstockowym. 

Jadąc w pociągu, doświadczyłem wspólnie z osobami ze wspólnoty klimatu woodstockowego. Głośna muzyka, śpiewy na pół przedziału, kursujące przez pociąg używki i znowu konfrontacja z własnym ograniczeniami…bo niewygodnie, bo ciasno. Pan Bóg doskonale pokazał mi priorytet, pokazał mi własne przywiązania do wygody i postawił mnie przed faktem dokonanym, aby z tego zrezygnować. Lekcja pierwsza została odpracowana. 

Z Woodstockiem jest tak, że człowiek jedzie głosić Dobrą Nowinę i dawać, a z pola wraca sam najbardziej obdarowany. Nie inaczej było tym razem. Kiedy sięgnąłem myślą do mojego pierwszego PJ-a w 2003 roku przypomniało mi się, z jakim ambitnym postanowieniem przyjechałem, że oto świeżo nawrócony po kursie Filip zewangelizuję pół pola woodstockowego. Miałem po kolei ewangelizować wszystkich napotkanych, ale Pan Bóg wyleczył mnie z tego przekonania i fałszywego misjonarstwa w przeciągu dwóch godzin, dając mi jasno do zrozumienia, że „to nie ja i nie siebie będę głosił na tym Woodstocku”. W tym roku doświadczyłem ogromnej łaski spokoju, przekonania, że nie muszę wcale „zaliczyć” trzydziestu ewangelizacji i pochwalić się swoim statusem wielkiego ewangelizatora. Doświadczyłem obecności Ducha Świętego, który nieustannie podpowiadał mi…ewangelizacja to nie korporacja, to nie zaszczyty, to nie wynik. Nie musisz się tutaj spalać, nie chodzi o wynik. Zwolnij…i dotarło do mnie, że choćby jedno niewypowiedziane swoją mocą słowo miało za dwadzieścia lat okazać się ziarnem, która da impuls do zmiany życia dla jednej osoby…warto było. A Pan Bóg działał niesamowicie i stawiał na mojej drodze osoby, które okazywały się niezwykłą inspiracją i cennym lustrem dla własnej duszy. Miałem dawać, a okazało się, że i z pewnych rzeczy mogłem się dzięki woodstockowiczom nawrócić. Pan Bóg skonfrontował mnie z pytaniem: po co tutaj jesteś i po co to robisz? Czy bycie na PJ-cie jest dla Ciebie pracą, posługą, a może masz jakieś nieuporządkowane oczekiwania? Jakąś próżność i chęć bycia podziwianym za ogromne zasługi na polu? To była dla mnie duża lekcja pokory i samoweryfikacji. 

Pamiętam rozmowę z Grzegorzem…niezwykle inspirującym uczestnikiem festiwalu poszukującym swojej drogi. Rozmawialiśmy prawie dwie godziny, dzieląc się swoim świadectwem, drogą życia, a w momentach, kiedy brakowało słów modliliśmy się za niego wspólnie. W trakcie tej posługi doceniłem, jak ogromną pomocą i błogosławieństwem jest wspólnota i bracia/siostry postawieni nam na drodze, aby wspólnie ewangelizować. Sobota była takim dniem, w którym wspólne posługiwanie z jedną z sióstr wydawało niesamowity owoc. Doświadczyłem ogromnych łask w tej posłudze i przekonania, że budując na jednym fundamencie wiary, mówi się zawsze tym samym językiem. I nieważne, czy ewangelizuje się po niemiecku, polsku, czy w innym języku. A w tym roku na mojej drodze stanęli nawet woodstokowicze rodem z Madrytu. I ich nie „oszczędziliśmy” z Dobrą Nowiną…Na tej posłudze byliśmy jednością, zarówno w momentach, ktore po ludzku wydawały nam się najlepszą posługą, ale i w momentach, kiedy konfrontowani z historią życia człowieka, mogliśmy tylko pomilczeć kuląc się z bezradności. Już teraz mogę podziękować Panu Bogu za te osoby, z którymi przyszło mi posługiwać. Też przeżywałem wielokrotnie dzięki im słowom, świadectwom momenty nawrócenia i byłem w tamtym momencie najbardziej obdarowaną osobą na tym festiwalu. 

PJ to miejsce, w którym człowiek konfrontuje się sam ze sobą. Hasło, które w tym roku nosiliśmy na PJ-owych koszulkach brzmiało: Jestem chrześcijaninem, zapytaj mnie, dlaczego? I sam sobie najpierw zadałem to pytanie, nim doszło do konfrontacji z ciekawymi odpowiedzi woodstockowiczami. DLACZEGO? Prostota odpowiedzi mnie zaskoczyła: żyłem jako osoba nienawrócona, „zaliczająca” przykładnie sakramenty i religię, ale wybitnie letnia przez 19 lat do momentu świadomego nawrócenia w 2001 roku. I pewnie można bez Boga żyć, ale co to za życie…wtedy właśnie dotarło do mnie w trakcie sobotniej Eucharystii słowo z Ewangelii św. Jana: 

I nie mogę się tym nie dzielić. Spotkanie i rozmowy na polu były dla mnie potwierdzeniem, że przede mną bardzo dużo pracy, ale były też konkretnym wezwaniem do pracy. Robotników wciąż mało…bardzo mocno dotknęło mnie kazanie ks. Artura Godnarskiego i słowa wypowiedziane przez niego w niedzielę, które były dla mnie niejako klamrą dla tegorocznego Przystanku Jezus. Entuzjazm, trwanie przy Jezusie, piękny śpiew i formacja, tysiące rekolekcji i modlitw o uzdrowienie i uwolnienie to ogromnie ważne elementy wzrastania we wspólnocie, ale czy nie jestem czasem jak uczniowie w ewangelicznej przypowieści, którzy posiadając w swoich dłoniach wiele…odpowiadają:

i boję się dzielić tym, co mam…uciekając znowu w bezpieczne, niewidoczne miejsce i czekając, aż będę miał do podziału więcej. I uciekam, by nie dawać, a znowu brać, czerpać i się posilać, nie dając jeść innym. Ksiądz Artur zadał też kolejne pytanie, które pracuje we mnie do dziś. A może chcesz karmić ludzi na siłę, „wciskając” im Chrystusa za wszelkę cenę? Za te słowa napomnienia mocno dziękuję. Dziękuję też za moją wspólnotę z Berlina – za ludzi, którzy pozwalają mi odkrywać swoją wiarę i niewiarę, ale robię to tylko w dobrej wierze. Za wszystkie osoby z innych wspólnot, które nawet nie wiedzą, jak swoim świadectwem stały się narzędziem w rękach Pana Boga. Dziękuję za wszystkich woodstockowiczów spotkanych na przystanku, za Grzegorza, Tobiaszka, Pszczołę, Marka i Klaudię, świadectwo Marcina i innych…wierząc, że ziarno zostało zasiane i sługa nieużyteczny może odejść. Dziekuję za możliwość sobie fundamentalnych pytań dotyczących wiary…za odpowiedź na pytanie, czy i dlaczego ewangelizuję? I za silne przekonanie, że mam się z Wami tym wszystkim podzielić…

Chwała Panu!